Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας

Περιγραφή

Ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ του 2015 πολλές χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας φώναξαν ένα σύνθημα που άλλοτε συναντούσε κάποιος κυρίως στους τοίχους των Εξαρχείων “Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι”. Ήταν ένα γεγονός πρωτοφανές, μεγάλης μαζικότητας και η οργή κατευθυνόταν κυρίως προς τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Περίπου δυόμισι χρόνια αργότερα μια παγκόσμια έρευνα σε 38 χώρες καταδείκνυε πως οι Έλληνες έδειχναν τη μικρότερη εμπιστοσύνη για τα ΜΜΕ που τους ενημερώνουν. Αφορούσε το σύνολο των ΜΜΕ. Το μεγάλο πρόβλημα δεν περιορίζεται στη λειτουργία των Μέσων ή στις οικονομικές τους παραμέτρους, αλλά αφορά στην πληροφόρηση των πολιτών και στην ίδια τη Δημοκρατία.

Μέσα από 20+1 κεντρικές -και δεκάδες μικρότερες- ιστορίες κιτρινισμού, το βιβλίο επιχειρεί να δώσει απαντήσεις για τις εξαιρετικά αρνητικές επιδόσεις των ελληνικών ΜΜΕ. Τις συναντάμε στις άθλιες διαπομπεύσεις οροθετικών γυναικών. Σε μια τηλεοπτική εκπομπή που χαρακτήρισε αβάσιμα έναν πατέρα βιαστή της ανήλικης κόρης του και αυτός αυτοκτόνησε. Σε ρεπορτάζ για γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. Στα κανάλια που προανήγγειλαν τη σύλληψη μιας “τρομοκράτισσας” που δεν ήταν καν ύποπτη. Στην πανίσχυρη εφημερίδα που χαρακτήριζε “σκουληκιασμένο τομάρι” γνωστό μουσικοσυνθέτη. Τα ρεπορτάζ πολέμου που μεταδόθηκαν από μια ειρηνική περιοχή. Σε δεκατέσσερις ανύποπτους πολίτες που διάβασαν σε εφημερίδα πως είναι τρομοκράτες. Στα πτώματα των πρώτων σελίδων. Στους δημοσιογράφους που εκβίασαν για μερικά ευρώ. Άλλους που βούτηξαν τα χέρια τους στα μυστικά κονδύλια. Κάποιους τρίτους που προώθησαν την ομοφοβία και τον ρατσισμό και μερικούς ακόμα που πούλησαν φρούδες ελπίδες σε καρκινοπαθείς. Στους “τηλεβιασμούς” κατ’ εξακολούθηση. Στην αγωνία καναλαρχών να στηρίξουν με κάθε τρόπο τις πολιτικές τους επιλογές. Στον πολίτη που για 29 ολόκληρα χρόνια προσπαθεί να σβήσει το στίγμα του “τρομοκράτη”, με το οποίο τον χαρακτήρισε μια εφημερίδα.

Ο Ignacio Ramone, ιστορικός διευθυντής της Le Monde diplomatique, έχει χαρακτηρίσει τα προϊόντα της δημοσιογραφίας της εποχής μας ως “μολυσμένη ενημέρωση”. Μέσα από τις “20+1 ιστορίες κιτρινισμού” ο Γιάννης Παντελάκης δικαιολογεί τον όρο αυτό.