Το κομπραί διαβάζει Σελίν

Με μπαρκάραν λοιπόν, για να πασχίσω να ξελασπώσω στις αποικίες. Το 'χαν βάλει πείσμα αυτοί που θέλαν το καλό μου να τα κονομήσω. Εγώ το μόνο που 'θελα ήταν να φύγω, μα αφού πρέπει να φαίνεσαι πάντοτε χρήσιμος άπαξ και δεν είσαι πλούσιος, κι αφού δεν έλεγα να ξεμπερδεύω με τις σπουδές μου, δεν πήγαινε άλλο το πράγμα. Ούτε είχα αρκετό παρά για να πάω στην Αμερική. «Ας είναι κι η Αφρική!» είπα τότε κι αφέθηκα να συρθώ ίσαμε τους Τροπικούς, όπου, με διαβεβαίωναν, αρκούσε κάποια εγκράτεια και καλή διαγωγή για να φτιαχτείς αμέσως. Αυτά τα προγνωστικά με βάζανε σε σκέψεις, δεν είχα και πολλά υπέρ μου, αλλά διέθετα βεβαίως τρόπους, αυτό να λέγεται, σεμνή συμπεριφορά, τη δουλοπρέπεια πρόχειρη και πά-ντα το φόβο μη δεν είμαι στην ώρα μου κι επίσης την έγνοια μην τυχόν πάρω τη θέση κάποιου άλλου στη ζωή, μια κάποια λεπτότητα τέλος πάντων... Το να μπορείς να ξεφύγεις ζωντανός από ένα τρελαμένο διεθνές σφαγείο είναι, όπως και να 'χει, ένα εχέγγυο διακριτικότητας και τακτ. σελ 137-138