Το κομπραί διαβάζει Didier Eribon

Είχα μετανιώσει που δεν μίλησα στον πατέρα μου όσο ήταν ακόμα καιρός. Στην πραγματικότητα, όμως, για εμάς τους δύο ήταν πάντα πολύ αργά. Για ποια συγκεκριμένη στιγμή, για ποια χαμένη ευκαιρία θα μπορούσα να μετανιώνω; Το χάσμα ανάμεσά μας δεν ήταν αποτέλεσμα ρήξης, αλλά μιας σταδιακής απομάκρυνσης που είχε αρχίσει από πολύ νωρίς, για να γίνει, αρκετά γρήγορα, σχεδόν ολική και αμετάκλητη. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα επαναπροσέγγισης. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διάλογο ή, απλούστατα, να πιάσουμε μια κουβέντα οι δυο μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία διάθεση να τον ξαναδώ. Με τη μητέρα μου ήθελα μιαν άλλη σχέση. Πήγαινα τακτικά να τη δω από τότε που ο πατέρας μου μπήκε σε κλινική για ασθενείς με Αλτσχάιμερ, και κυρίως μετά τον θάνατό του. Ήταν σαν η παρουσία του να είχε σταθεί το βασικό εμπόδιο για μια «κανονική» σχέση με τη μητέρα μου – όποιο κι αν είναι το νόημα που μπορεί να δοθεί στη λέξη σε αυτό το πλαίσιο- ή, τουλάχιστον, για μια σχέση ήρεμη. σ. 123