Το κομπραί διαβάζει Ibtisam Azem

Ἡ Γιάφα σου μοιάζει μὲ τὴ δική μου Γιάφα, Τάτα, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ ἴδια πόλη. Στὴν πραγματικότητα εἶναι δύο πόλεις ποὺ ὑποδύονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Χάραξες τὰ δικά σου ὀνόματα στὴν πόλη μου, ὁπότε συχνὰ νιώθω σὰν νὰ ἐπιστρέφω ἀπὸ τὴ δική σου ἱστορία στὴ δική μου, πάντα κουρασμένος, πάντα περιπλανώμενος στὴ ζωή, σὰν φάντασμα ἢ σκιὰ στὴν πόλη σου. Κι ἐσὺ τώρα εἶσαι ἕνα φάντασμα, γιαγιά, ἕνα φάντασμα ποὺ ἔζησε στὴ δική μου πόλη. Ονομάζουμε τὶς δύο πόλεις Γιάφα, ὅμως πόσο διαφορετικὴ ἤσουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους κατοίκους της; Ἐκεῖνοι δὲν εἶχαν τὸ κουράγιο νὰ μιλήσουν γιὰ τὶς καταστροφές ποὺ βίωσαν, ὅπως ἐσύ. Ακόμα κι ἂν τολμοῦσαν ν᾿ ἀνοίξουν τὶς πύλες τῆς μνήμης, θὰ τὸ ἔκαναν γιὰ λίγο, καὶ ἴσως πολλὰ χρόνια ἀργότερα. Ἐσὺ ἤσουν διαφορετική. σ. 31