Μίκρυνα σκεβρωμένος όταν με κάλεσε ο νότος παραλίγο να δακρύσεις με στήθος που πάντα πάλλεται σαν μοίρα. Έξαφνα αδιάφορα σαν ασυνήθιστες βροντές και ξέρεις καλά πως σου προσφέρω πάντα το καλό μου χέρι. Έλα έλα ό,τι μου λες το έχω γράψει το έγραψα πάντοτε σαν μαχαίρι στομωμένο προς δύο κατευθύνσεις κοφτερό στη μοίρα των ανθρώπων. Ήρθαν ζώα τα κάλεσα κάναν πληγές τις έγλειψαν ήρθαν εξαφανίστηκαν κάθε μέρα σαν όγκοι. Έλα γνωρίζοντας αυτό που ξέρεις κι αποφεύγεις σαν να μην έχει σημασία πια. Και τώρα όλα αλλάξανε σειρά είναι δεν είναι δύναμη γνωρίζουμε κι οι δυο καλά. Κραταιό σαν βορρά με στέλνεις σε βάθη αγαλλιάζεις με γελοίες βλέψεις παντοδύναμα. Ακίνητα ψάχνεις τις τσέπες, μικρά κέρματα κι ιδέες κροταλίζουν τις πετάς σε σχισμές αγγίζουν ζεστή σάρκα σαν πάντοτε. Πάντοτε αυτόφωτος βορράς δείχνει βορρά και ήρθες με μικροσκοπικές κραυγές κι ήξερες από πριν τι να φωνάζεις. Ξέρω και βλέπω μικρά τροχισμένα σαν λαμπερές μελαγχολίες βλέπεις αγγίζεις για λίγο σαν δέσμη από σκοτάδι. Τεράστιος γερμένος σκεβρωμένος κραταιός θ' ακολουθήσω γείρω πάλι πλάι έλα έλα έλα και μη νομίζεις τίποτε επειδή έλα έλα σαν νέος ακίνητος χειμώνας έλα. σ. 28-29