Το κομπραί διαβάζει Γεωργία Διάκου

γλυκέ μου δεινόσαυρε νοΙ. ΧΧΙΙ ας υποθέσουμε πως τα νεφρά μας είναι κοράλλια. Πέτρες επεξεργασμένες για βυθίσεις στα 4.357 πόδια, στις 20.000 λεύγες του Ιουλίου. Μέσα στο σώμα μας, έξω από το σώμα μας βρίσκεται και πάλι σώμα ως σωρός από αντικείμενα που κάποτε χρησιμοποιήσαμε, ως θέσεις που κάποτε υποστηρίξαμε, ως σχέσεις που κάποτε διαλύσαμε για μια νίκη, ένα φιλί ή μια ενόρμηση θανάτου. Ο Ντένις ακροβατεί στα γυαλικά. Τα γυαλικά είναι βάζα με λουλούδια. Τα λουλούδια δεν έχουν χώμα. Χώμα φέρουν οι σκελετοί και οι γλάστρες στο μπαλκόνι. Το μπαλκόνι είναι το άνοιγμα, μπορείς να βγεις, μα είσαι ακόμη μέσα. Μέσα έχω το χέρι μου, στο παντελόνι μέσα και γίνεται μουσική. Στους ήχους αναγνωρίζεται παραίσθηση, η παρουσία που λείπει. σ. 55