Το κομπραί διαβάζει Jean Amila (Jean Meckert)

Με τους δασκάλους, ήταν αλλιώς. Μπορεί να μην τον πλάκωναν στις ομπρελιές, αλλά τον είχαν κάπως υπό υψηλή επιτήρηση. Επειδή ήταν γιος στασιαστή, άρα ύποπτος, είχαν αρχίσει να τον υποβιβάζουν στα μαθήματά του, κι ας αναγνώριζαν πως ήταν έξυπνος και «προχωρημένος». Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, ένας Θεός ξέρει πού μπορούν να βγάλουν οι προχωρημένες ιδέες! -Έχουμε μείνει μόνο οι δυο μας, μικρέ μου Μισού. Κι απ' το δικό μου το σόι, κι απ' του πατέρα σου, όλοι μας έχουνε ξεγράψει, δεν μας θέλουν πια. -Μα γιατί; Δεν τους κάναμε τίποτα! -Α γεια σου! Μα όπως λέει ο θείος σου, δεν θέλουνε μπολσεβίκους στην οικογένεια. -Τι πά' να πει μπολσεβίκος; -Ιδέα δεν έχω. Κι ούτε κι ο πατέρας σου πρέπει να ήξερε. Πρέπει να 'σαι περήφανος για κείνον, ακούς; Γιατί εναντιώθηκε σ' αυτή την άσχημη πλευρά του κάθε πολέμου, που δίνει όλη την εξουσία σε κιοτήδες και τους επιτρέπει να στέλνουν τον κοσμάκη να σφάζεται για το τίποτα, ενώ εκείνοι κερδίζουνε γαλόνια κι αστέρια... σ.28