Μπουαγιόν

Περιγραφή

Το έργο αυτό συνθέτει έναν ασύγχρονο διάλογο μεταξύ δύο γραμμικών αφηγήσεων, μιας γραπτής και μιας εικαστικής, για τον οποίο η γραπτή αποτελεί και το έναυσμα μιας και συντάχθηκε πριν από εκατό χρόνια.
Ο διάλογος αυτός λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο ατόμων-αφηγητών, παππού και εγγονού της ίδιας οικογένειας, που δε γνωρίστηκαν όμως ποτέ κι όπου οι διαφορετικές στάσεις εκφράζονται με αυτήν την απόσταση των εκατό χρόνων, διατρέχοντας και υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον χρόνο.
Αποτελεί ένα εγκώμιο της τέχνης της αφήγησης. Επίσης, είναι εν μέρει, μια έρευνα πάνω στην αλυσίδα της διαγενεακής μεταφοράς πληροφορίας, στην προκειμένη περίπτωση σχετικής με μια επείγουσα απειλή της επιβίωσης, σωματικής και ψυχικής, που κινητοποιείται από ένα γεγονός.
Η επαναοικειοποίηση της γραπτής αφήγησης μέσω της οπτικοποιησης της, εστιάζει στο τι συντελείται μέσα στη χρονική διάρκεια εξέλιξης ενός τέτοιου γεγονότος. Στη βιωματική ανάλυση της αλυσίδας των γεγονότων μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα που έχει αρχή, μέση και τέλος και όπου τα συμβάντα καθεαυτό δεν έχουν τόση σημασία (ούτως η άλλως δε συμπίπτουν στις δυο αφηγήσεις) όση έχει το αποτύπωμα που αφήνουν στην ψυχή του υποκειμένου που τα υφίσταται.
Αυτό το αποτύπωμα είναι το σημείο σύμπτωσης των δύο αφηγήσεων.
Ό,τι συνέβη τότε, νοηματοδοτεί ποικιλοτρόπως το τώρα, σε αυτό το εγχείρημα οικογενειακού ψυχογραφήματος. Έτσι ο εγγονός, με προσεγγιστική διάθεση και μέσω της δικής του εμπειρίας, επιθυμεί να δημιουργήσει ένα αποταμιευτήριο εργαλείων αντιμετώπισης της απειλής, επιστρατεύοντας τη γραπτή παρακαταθήκη του παππού.
Πρόκειται λοιπόν για μια επαναδιαπραγμάτευση της εμπειρίας και μια επανερμηνεία του βιώματος. Μια αντιπαραβολή επίσης των επιλογών εκφραστικότητας του κάθε αφηγητή, καθώς ο γραπτός λόγος του παππού είναι -κατ’ επιλογήν του- καταγραφικός, κατά βάση απογυμνωμένος συναισθήματος σε αντίθεση με την οπτική αφήγηση του εγγονού, στην οποία η διάχυση του συναισθήματος έχει κεντρικό ρόλο.