Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής

Description

“Μέσα στην κάμαρή μου, δεξιά καθώς μπαίνουμε, έχω ένα κουτί γεμάτο λογής αναμνηστικά και κυρίως πολλές και διάφορες φωτογραφίες. Σκέφτηκα λοιπόν ότι με το υλικό αυτό θα μπορούσα να συνθέσω μια ενδιαφέρουσα πεζή αφήγηση. Πρόσωπα και πράγματα, όταν πολλές φορές τα ερευνώ εκεί μέσα, με ξαφνιάζουν και με απελπίζουν, καθώς, δυσκολευόμενος να ξαναβρώ την τάξη που είχαν στη ζωή, νιώθω σα να περιπλανιέμαι ανάμεσα σ’ ερείπια ή μέσα σε κοιμητήριο. Σε τέτοιες περιπτώσεις μου κόβεται η λαλιά και μου είναι αδύνατο να εκφραστώ. Όμως αναδιπλούμενος γύρω από τη μνήμη σε στιγμές απόγνωσης όπως εκείνη που σας ανάφερα, όταν επέστρεφα από το Ασβεστοχώρι, την παράλλη Κυριακή, κατέληξα σε μια τάξη απαρίθμησης, που εστάλαξε παρηγοριά και διάθεση υγιή και άρτια μέσα μου. […] Μ’ ενδιέφερε ότι καταλάβαινα πως κάθε μνήμη είναι αριθμός, ότι σαν αριθμός έχει τη ρυθμική του κίνηση, με την οποία κυκλοφορεί μέσα στο άπειρο”.

“Ο κ. Πεντζίκης τερματίζει, όπως είπαμε, καταφατικά. Αντίκρυ στον αποξενωμένο άνθρωπο και στο μεγάλο και μαύρο θάνατο της κοινωνικής δυστυχίας, προβάλλει μέσον της ποίησης του το αίτημα της ανασύνδεσης του ανθρώπου με την ολότητα της ζωής”.

Στρατής Τσίρκας

“Σε κάθε καινούργιο βιβλίο του, ο Ν. Γ. Πεντζίκης προσπαθεί να κάνει την εξορία του κατοικήσιμο χώρο. Προτίμησε, λέει, να κάνει τον τρελό, όπως τον κατηγόρησαν, παρά ν’ αρνηθεί το γεμάτο αισθήσεις σκοτάδι, όπου μπορούσε να κυκλοφορεί απαντέχοντας κάποια ελπίδα. Ένας χιμαιροκυνηγός λοιπόν της αισιοδοξίας και της ελπίδας, ένας εξόριστος, που η παλιότερη γενιά τον αισθανόταν σαν ξένο σώμα κι η νεώτερη περίπου καμώνεται πώς τον θαυμάζει, περίπου τον αγνοεί, κυρίως τον δέχεται σα γραφικό τύπο. […] Η “Αρχιτεκτονική” είναι ένα κείμενο που κρατιέται σε μια δύσκολη ζωή, σ’ ένα δρόμο κινδύνου, όσο λίγα πεζογραφήματα στην εποχή μας. Έχουμε επείγουσα ανάγκη πρωτοπορίας στην πεζογραφία. Ίσως και στην ποίηση. […] Στη μέση μιας τάξης και ταυτόχρονα μιας αταξίας ο Πεντζίκης στρεφόμενος εναντίον του λόγου μας οδηγεί στην ανάγκη επαφής με τον βαθύτερο λόγο. Η γραφή του είναι μια γραφή συνείδησης που αντικατοπτρίζει τη ροϊκότητα του προσώπου του”.

Τάκης Σινόπουλος