Πρόληψη, ασφάλεια, αστυνομία: θεωρία ενάντια στο επερχόμενο κράτος

Περιγραφή

1.    Τι κολυμπάει στα σκατά; Κράτος, Κεφάλαιο, Αστυνομία – Mark Neocleous

2.    Κράτος δίχως μέλλον! Η Κυβερνολογική της απειλής – Christos Boukalas

3.    Επίμετρο: Πρέπει να φοβόμαστε τα σπίτια μας; – Κώστας Γαλανόπουλος

Μετάφραση – επιστημονική: Κώστας Γαλανόπουλος

Τα κείµενα του Μark Neocleous και του Christos Βoukalas που παρουσιάζουµε εκφράζουν την απαίτηση να υιοθετηθεί η κριτική της ασφάλειας [security] ως προϋπόθεση κάθε κριτικής στο παράδειγµα του νεοφιλελευθερισµού. Η κατηγορία της ασφάλειας έχει γίνει ο βασικός και µόνιµος, αν όχι ο µόνος, µηχανισµός διακυβέρνησης του πληθυσµού, µεταβάλλοντας ριζικά: την κρατική διακυβέρνηση σε ένα είδος τεχνολογικά εξοπλισµένου αυταρχικού κρατισµού 1 την οικονοµία σε ένα καθεστώς προεπιλεγµένων και παρατεταµένων κρίσεων µε µόνιµη διαχειριστική επωδό την επιβεβαίωση της συσσώρευσης κεφαλαίου 1 την κατασκευή της κοινωνικής τάξης ως πολεµικής ισχύος και ανεξέλεγκτης αστυνοµικής εξουσίας εναντίον του ίδιου του πληθυσµού που υποτίθεται ότι προστατεύουν 1 την υποκειµενικότητα σε αυτοπεριοριστική κατασκευή του εαυτού και καθολική εσωτερίκευση των αξιών της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης 1 την εργασία σε καθεστώς εργασιακού εξαναγκασµού και ενεργητικής συνταύτισης µε την επιχειρηµατική δραστηριότητα 1 φτάνοντας, τελικά, στο σηµείο να µεταβάλλει ακόµα και την αντίληψη του χρόνου και της ιστορικότητας εγκλείοντας την πραγµατικότητα σε ένα διαρκές αιώνιο παρόν και ακυρώνοντας κάθε διανοητό µέλλον.
Η καθίζηση των αισθητών κόσµων εντός µιας αχρονικής σταθεράς όπου κάθε δραστηριότητα και κάθε καθηµερινή πρακτική δεν µπορεί παρά να επιβεβαιώνει το ήδη υπάρχον —τον νεοφιλελευθερισµό και τις αξίες του— είναι η πραγµατική δραστηριότητα των µηχανισµών της ασφάλειας. Γι αυτό και η κατάργησή της ασφάλειας είναι σήµερα η µόνη λογική και αυτονόητη απαίτηση.
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα το σκανδαλώδες σε αυτή την κριτική. Αντιθέτως, δεδοµένης της αξιοσηµείωτης ευκολίας µε την οποία, η κατηγορία της ασφάλειας —όπως και των παράγωγων εννοιών της πρόληψης (pre-emption), της κατειρήνευσης (pacification), της ανθεκτικότητας (resilience) κ.λπ.— υιοθετείται και δεδοµένων των προβληµάτων τα οποία αυτή παρακάµπτει, το σκάνδαλο βρίσκεται στην απουσία αυτής της κριτικής. Η αδυναµία να µιλήσει κανείς εναντίον της ασφάλειας, δεν έχει να κάνει τόσο µε την θετική φόρτιση που η ίδια η έννοια φέρει εξαρχής —εφόσον την εξετάσουµε έξω από τους ιστορικούς προσδιορισµούς της— όσο µε την αδυναµία να µιλήσει κανείς για το νεοφιλελεύθερο παράδειγµα και σε τελική ανάλυση για το ίδιο το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση. Και κυρίως για την αποτυχία τους.