Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας

Περιγραφή

Έλα να μπούμε κι εμείς σ’ ένα σπίτι, τόσα έρημα έχει, ακατοίκητα, ξεψυχισμένα. αυτό το νησί μοιάζει λες και έπεσε σε ύπνο βαθύ. οι κάτοικοί του κοιμήθηκαν επειδή η πριγκίπισσα τρυπήθηκε με το αδράχτι, τα τζάμια γίνανε θρύψαλα τα ντουβάρια ανθίσανε. κι εμείς ανάμεσά τους ηδονοβλεψίες σ’ ένα παρελθόν που δε μας ανήκει, παντοτινοί εραστές μιας κομμώτριας που φοράει το κόκκινο φλοράλ φουστάνι της και γεμίζει τους ξένους σβέρκους σαπουνάδες και κολόνια. μετά, βρίσκει τον εραστή της, κι εκείνος ενθουσιάζεται, αρχίζει να τη φουσκώνει τόσο που εκείνη σκάει στα χέρια του σαν μπαλόνι, σκορπίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους και μες στους άδειους τοίχους το σπασμένο σώμα της

οστικό κύμα μας χτυπάει το παρόν