Η ύλη και το πνεύμα

Περιγραφή

Αγαπητέ μου φίλε, σε ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψες να διαβάσω το βιβλίο που πρόσφατα ολοκλήρωσες, με τίτλο “Η ύλη και το πνεύμα”. Είναι ένα λαμπρό βιβλίο, το οποίο, κατά την άποψή μου, δεν έχει ανάλογό του σε ότι αφορά την περιεκτικότητα και το βάθος της ανάλυσής του. Η ριζοσπαστική σου προσέγγιση και ο εμβριθώς διαλεκτικός τρόπος με τον οποίο πραγματεύεσαι μια ευρεία γκάμα περίπλοκων προβλημάτων είναι υποδειγματικά, από κάθε πλευρά. Ελπίζω να το διαβάσουν πάρα πολλοί άνθρωποι, όχι μόνο στη Γαλλία και στην Ελλάδα, αλλά παντού. Γιατί ο τρόπος που διαπραγματεύεσαι τα ζητήματα, στη βάση της πιο σχολαστικής μελέτης της διαθέσιμης φιλοσοφικής και επιστημονικής βιβλιογραφίας, και το ότι μπαίνεις πάντα στην καρδιά του θέματος, καθιστούν το βιβλίο σου προσιτό στο ευρύτερο δυνατό αναγνωστικό κοινό, ακόμα και στα πιο εξεζητημένα ζητήματα -τα οποία, σύμφωνα με κάποιες στερεότυπες ιδεολογικές αντιλήψεις, αντιμετωπίζονται κατά κανόνα με απορία. Βρήκα εξαιρετικά διαφωτιστική την περιγραφή και αξιολόγησή σου για τη διαμάχη σχετικά με το “Big Bang”? επίσης, απόλαυσα πραγματικά τον φανταστικό “Διάλογο μεταξύ Πλάνκ και Αινστάιν” τον οποίο παραθέτεις στο τέλος του βιβλίου, γιατί αγγίζεις ένα ζήτημα που συνήθως αποφεύγεται σαν την πανούκλα στα φιλοσοφικά βιβλία.
Ρότσεστερ, Κέντ, 18 Απριλίου 2009

Istvan Meszaros, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Sussex, μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Βουδαπέστης

Εν αρχή, ην το “θαυμάζειν”. Μυθικές κοσμογονίες και “ορθολογικές” κοσμολογίες επεχείρησαν να κατανοήσουν αυτό που υπάρχει. Και ήλθε μετά η Επιστήμη, άρνηση και κληρονόμος της φιλοσοφίας. Ο κλασικός ορθολογισμός είχε τα ιστορικά του όρια. Όμως, μετά από μια μακρά οδύσσεια δύο χιλιάδων χρόνων, το ανθρώπινο πνεύμα άρχισε να θέτει ερωτήματα στη Φύση, με νέα μέσα: Είχε έλθει η ώρα της Επιστήμης και του Λόγου. Εντούτοις, τέσσερις αιώνες μετά τον Γαλιλαίο, νέες μορφές ανορθολογισμού, παλαιές και νέες μορφές δεισιδαιμονιών, εξακολουθούν να δεσπόζουν στο πεδίο της Ιδεολογίας. Από τη μια μεριά ο επιστημονισμός, η ξηρότητα του θετικισμού και ένα πλήθος αντιρεαλιστικών ρευμάτων. Από την άλλη, νέες μορφές χυδαίου ή ψευδοεπιστημονικού μυστικισμού. Τέλος, στη “μεταμοντέρνα” εποχή μας, ο νέος γνωσιοθεωρητικός σχετικισμός και οι νέες αναγγελίες του θανάτου της φιλοσοφίας και κάθε “μεγάλης αφήγησης”.

Ο χαρακτήρας αυτού του βιβλίου δεν είναι πολεμικός. Στόχος του είναι να διαμορφώσει μια μονιστική-υλιστική αντίληψη για τον κόσμο, με την ανάλυση και τη φιλοσοφική αξιοποίηση των φυσικών επιστημών.

(από τον πρόλογο του βιβλίου)